SOSYAL KAYGI BOZUKLUĞU

Sosyal fobi ya da sosyal kaygı; toplum içinde otururken, konuşurken ya da herhangi bir eylem yaparken kızarma, terleme, ellerin titremesi, kendini küçük düşürecek yanlış bir şey yapma kaygısı ve korkusu olarak algılanır. Bu nedenle kişi, topluluk içine girmekten kaçınır. Girmek zorunda kalınca da sıkıntıya bağlı ortaya çıkan belirtilerden rahatsız olur. Kişi bu korkunun ve belirtilerin topluluk içinde herkes tarafından fark edileceğinden de korkarak topluluğa girmekten çeşitli bahaneler bularak kaçınır.

Sosyal fobi genel olara yaşamın ikinci on yılında başlayan, bu kadar erken başlangıcı olması nedeniyle genelde ruhsal gelişim sorunlarına da yol açan bir rahatsızlıktır. Tedavi edilmezse kronik bir seyir gösterir.

Sosyal ortamlarda herkes bir miktar kaygı duyabilir. Bu kaygı normaldir ve gereklidir. Çünkü bir miktar kaygı bizim çevreye karşı daha duyarlı olmamızı sağlar. Oysa sosyal fobide bu kaygı düzeyi kişinin günlük yaşamını etkiler durumdadır. Çünkü hem hastalığa bağlı olarak ortaya çıkan kaçınma davranışı kişinin yaşamında yapması gereken şeyleri yapamamasına neden olarak sıkıntı yaratmakta hem de bu kaygıya bağlı olarak ortaya çıkan çeşitli ruhsal ve bedensel belirtiler nedeniyle de günlük yaşamını etkilemektedir. Yapılan çalışmalarda sosyal fobi belirtilerinin toplumun %10'unda görüldüğü saptanmıştır. Bu kadar yaygın görülmesine rağmen yeterince tanınmamakta ve tedavi edilmemektedir. Çünkü bazen insanlar:

1. Buradaki utangaçlığın, insanın doğal bir yönü olduğu düşünebilmekte,

2. Bu durumu psikiyatrik bir bozukluk olarak kabul etmemekte,

3. Olumsuz da olsa bir takım başetme yöntemleri geliştirerek durumu kısmen kontrol altında tutabilmekte,

4. Çevrenin olumsuz değerlendirmelerinden korktukları için yardım almaktan çekinmekte,

5. Ortaya çıkan bedensel belirtiler (kalp çarpıntısı, baygınlık hissi, mide bulantısı…) nedeniyle ruhsal yardıma başvurmak yerine diğer tıp doktorlarına giderek tedavi aramakta,

6. Hastaların başvurduğu sağlık çalışanları sosyal fobi hakkında yeterli bilgiye sahip olmadığında, psikiyatriste yönlendirmemektedirler.